Portretten van UNIE-Ke personen - Daniël
Gepubliceerd op 12/10/2023
Het verhaal Daniël
Ik ben Daniël, “Danny” voor de vrienden …
71 jaar oud, geboren en getogen in Torhout. Opgegroeid met twee broers, als oudste van een gezin met drie kinderen. Als jonge gast ging ik graag uit, met de vrienden en de broers naar de cinema, gaan vissen, gaan voetballen… zorgeloos opgroeien en plezier maken. Maar ik was ook een goede student, ik behaalde mijn A2 diploma mechanica en kon snel aan de slag bij New Holland (tractoren, pikdorsers en dergelijke) als vertegenwoordiger. Ik heb er altijd graag gewerkt. Ik ben er gestart in de montage maar werd al gauw reparateur en reisde de wereld rond om bij klanten van het bedrijf uitleg te geven over de machines en herstellingen uit te voeren. Ik vertel er nog altijd graag en met veel trots over, over mijn reizen naar Azië, Afrika en binnen Europa. Nog steeds heb ik een goed contact met mijn ex-collega’s, regelmatig spreken we nog eens af om herinneringen boven te halen.
Helaas is in 1990 abrupt een einde gekomen aan het leven dat ik toen -graag- leefde. Op 13 november werd ik onwel na een voetbalwedstrijd. Mijn vrouw Rita voerde me nog naar het ziekenhuis maar onderweg deed ik een hartstilstand. Ik kon niet direct gereanimeerd worden en door het lange zuurstoftekort liep ik ernstige hersenbeschadiging op. Mijn (enige) zoon Nick was toen nog maar drie jaar…
De gevolgen van mijn hersenletsel waren groot en mijn leven zou er voortaan helemaal anders uitzien. Werken zou niet meer lukken, maar ook thuis wonen lukte niet meer. Nog steeds mis ik dat het meeste, het gezinsleven, gewoon thuis kunnen zijn, gewoon met familie en vrienden, gewoon …
Nu woon ik in UNIE-K ’t Venster. Ik ben er heel graag maar ja, ik had het liever anders gezien.
Ook in UNIE-K ’t venster ben ik steeds heel geëngageerd geweest (al is dat nu wat minder omwille van mijn leeftijd), ik nam graag deel aan vergaderingen, verzorgde met veel passie bezoeken, en als er een uitstap of activiteit wordt georganiseerd moet je me dat geen twee keer vragen. Ik ga nog steeds heel graag op stap. Het is goed wonen in UNIE-K ’t Venster, ik heb er een aantal goede vrienden en de begeleiding is er top … maar het heimwee naar vroeger, dat blijft, heimwee naar mijn huis, mijn vroegere woonplaats, mijn vrouw en zoon… Ik ben er al een hele tijd niet meer geweest, ik denk dat dat ik dat wel nog zou kunnen, de trein nemen en eens terug gaan, eens gaan kijken of het er veel veranderd is …
Foto's van Valerie Mortier.
Ander nieuws
Opkomende evenementen
Het verhaal Daniël
Ik ben Daniël, “Danny” voor de vrienden …
71 jaar oud, geboren en getogen in Torhout. Opgegroeid met twee broers, als oudste van een gezin met drie kinderen. Als jonge gast ging ik graag uit, met de vrienden en de broers naar de cinema, gaan vissen, gaan voetballen… zorgeloos opgroeien en plezier maken. Maar ik was ook een goede student, ik behaalde mijn A2 diploma mechanica en kon snel aan de slag bij New Holland (tractoren, pikdorsers en dergelijke) als vertegenwoordiger. Ik heb er altijd graag gewerkt. Ik ben er gestart in de montage maar werd al gauw reparateur en reisde de wereld rond om bij klanten van het bedrijf uitleg te geven over de machines en herstellingen uit te voeren. Ik vertel er nog altijd graag en met veel trots over, over mijn reizen naar Azië, Afrika en binnen Europa. Nog steeds heb ik een goed contact met mijn ex-collega’s, regelmatig spreken we nog eens af om herinneringen boven te halen.
Helaas is in 1990 abrupt een einde gekomen aan het leven dat ik toen -graag- leefde. Op 13 november werd ik onwel na een voetbalwedstrijd. Mijn vrouw Rita voerde me nog naar het ziekenhuis maar onderweg deed ik een hartstilstand. Ik kon niet direct gereanimeerd worden en door het lange zuurstoftekort liep ik ernstige hersenbeschadiging op. Mijn (enige) zoon Nick was toen nog maar drie jaar…
De gevolgen van mijn hersenletsel waren groot en mijn leven zou er voortaan helemaal anders uitzien. Werken zou niet meer lukken, maar ook thuis wonen lukte niet meer. Nog steeds mis ik dat het meeste, het gezinsleven, gewoon thuis kunnen zijn, gewoon met familie en vrienden, gewoon …
Nu woon ik in UNIE-K ’t Venster. Ik ben er heel graag maar ja, ik had het liever anders gezien.
Ook in UNIE-K ’t venster ben ik steeds heel geëngageerd geweest (al is dat nu wat minder omwille van mijn leeftijd), ik nam graag deel aan vergaderingen, verzorgde met veel passie bezoeken, en als er een uitstap of activiteit wordt georganiseerd moet je me dat geen twee keer vragen. Ik ga nog steeds heel graag op stap. Het is goed wonen in UNIE-K ’t Venster, ik heb er een aantal goede vrienden en de begeleiding is er top … maar het heimwee naar vroeger, dat blijft, heimwee naar mijn huis, mijn vroegere woonplaats, mijn vrouw en zoon… Ik ben er al een hele tijd niet meer geweest, ik denk dat dat ik dat wel nog zou kunnen, de trein nemen en eens terug gaan, eens gaan kijken of het er veel veranderd is …
Foto's van Valerie Mortier.
Ander nieuws
Nieuwsbrief UNIE-K
De residentiële zorg voor personen met handicap
Opkomende evenementen
