Portretten van UNIE-Ke personen - Dirk
Gepubliceerd op 11/10/2023
Het verhaal van Dirk
Ik ben Dirk Nuyts, geboren in 1960, de lolmaker van woning 3-4. Ik vertel al graag eens een woordmopje en kan smakelijk lachen met anderen hun vertelsels. Op andere momenten geniet ik van het luisteren en houd ik me soms wat op de achtergrond.
Ik houd me vooral bezig met werken in het verpakkingsatelier en moet ook af en toe kinesitherapie volgen. Ik ben heel trots op het feit dat ik daar opnieuw wandel, met behulp van een vierpikkel. Graag zal ik die ook in de toekomst wat meer gebruiken in de woning.
Met mijn elektrische rolwagen leg ik niet zo veel kilometers af, maar ik hou ervan om op mijn gemak rond te rijden op het domein om naar de ateliers te gaan. Ik ben dan ook een heel voorzichtige chauffeur.
Als ik in de namiddag op mijn kamer lig te rusten, kijk ik al uit naar het koffiemoment zodat ik kan genieten van een potje zwart goud met "een beetje van de koe" en een koekje dat ik graag zelf kies.
Om dan een praatje te slaan over de politiek of het nieuws, ben ik altijd te vinden. Ook het vertellen over de avonturen van mijn kleinkinderen, die mijn dochter Miranda op de wereld zette, vind ik heel fijn. Miranda zorgt ook voor mijn was en in haar nieuwe, mooie huis kan ik af en toe langsgaan.
Als ik praat over mijne vis die moet gaan zwemmen, dan bedoel ik dat ik nood heb aan mijn dafalgan op de vaste tijdstippen. Die helpen me mijn hoofdpijn wat te doen minderen. Te veel prikkels zorgen dikwijls voor deze hoofdpijn waardoor rusten heel belangrijk is voor mij.
Ik doe mijn best om zoveel mogelijk zelfstandig te zijn, want ik zou graag terug op mezelf gaan wonen. Dit oefen ik hier door bijvoorbeeld alleen naar het toilet te gaan of mijn boterhammen zelf te bereiden met behulp van een smeerplankje. Belangrijk is dat ik enkel bruin brood mag eten, zodat er niet te veel geruzie is in mijn buik. Mocht er daar toch een gevechtje uitbreken, ben ik wel behoed dankzij de uitvinding van het pamperbroekje. Geef me dan zeker ook geen kiwi, want dan loopt het wel eens mis.
Ik probeer vooruit te denken, maar denk natuurlijk ook wel eens terug aan vroeger. Ik kreeg in 2017 een beroerte. Dit was niet te voorzien. Hierdoor werkt de linkerkant van mijn lichaam niet goed meer mee en heb ik neglect. Dit wil zeggen dat ik één kant onbewust niet meer waarneem. Ik mis mijn vrouw, die overleden is, en ook mijn hondjes en papegaai die ik heb moeten afstaan toen ik in UNIE-K De Waaiberg belandde. Het is dan ook reuze dat ik naar de papegaaienopvang ben gaan kijken samen met de begeleiding. Als hier een hondje op bezoek komt, ben ik heel enthousiast en denk ik terug aan mijn maltezertjes.
Foto's van Mieke Gunst.
Dit verhaal hoort bij de fototentoonstelling ‘Portretten van UNIE-Ke personen’. Deze tentoonstelling toont artistieke foto’s en aangrijpende verhalen van personen die een hersenletsel hebben. Confronterend en adembenemend tegelijkertijd. De oorzaak van zo’n hersenletsel kan een ziekte of een ongeluk zijn. Vaak leidt dit tot een onomkeerbare breuk in iemands leven waarbij hulpverlening een noodzaak wordt. Dit is zeer ingrijpend. Voor de persoon zelf, maar ook voor zijn of haar omgeving. En toch staan we er zo weinig bij stil dat het iedereen kan overkomen.
Daarom slaan UNIE-K en de Academie Deeltijds Kunstonderwijs Brugge de handen in elkaar om de verhalen van mensen met NAH te vertellen.
De tentoonstelling reist heel West-Vlaanderen rond. Meer op uniek.org/portrettenvanuniekepersonen.
Ander nieuws
Opkomende evenementen
Het verhaal van Dirk
Ik ben Dirk Nuyts, geboren in 1960, de lolmaker van woning 3-4. Ik vertel al graag eens een woordmopje en kan smakelijk lachen met anderen hun vertelsels. Op andere momenten geniet ik van het luisteren en houd ik me soms wat op de achtergrond.
Ik houd me vooral bezig met werken in het verpakkingsatelier en moet ook af en toe kinesitherapie volgen. Ik ben heel trots op het feit dat ik daar opnieuw wandel, met behulp van een vierpikkel. Graag zal ik die ook in de toekomst wat meer gebruiken in de woning.
Met mijn elektrische rolwagen leg ik niet zo veel kilometers af, maar ik hou ervan om op mijn gemak rond te rijden op het domein om naar de ateliers te gaan. Ik ben dan ook een heel voorzichtige chauffeur.
Als ik in de namiddag op mijn kamer lig te rusten, kijk ik al uit naar het koffiemoment zodat ik kan genieten van een potje zwart goud met "een beetje van de koe" en een koekje dat ik graag zelf kies.
Om dan een praatje te slaan over de politiek of het nieuws, ben ik altijd te vinden. Ook het vertellen over de avonturen van mijn kleinkinderen, die mijn dochter Miranda op de wereld zette, vind ik heel fijn. Miranda zorgt ook voor mijn was en in haar nieuwe, mooie huis kan ik af en toe langsgaan.
Als ik praat over mijne vis die moet gaan zwemmen, dan bedoel ik dat ik nood heb aan mijn dafalgan op de vaste tijdstippen. Die helpen me mijn hoofdpijn wat te doen minderen. Te veel prikkels zorgen dikwijls voor deze hoofdpijn waardoor rusten heel belangrijk is voor mij.
Ik doe mijn best om zoveel mogelijk zelfstandig te zijn, want ik zou graag terug op mezelf gaan wonen. Dit oefen ik hier door bijvoorbeeld alleen naar het toilet te gaan of mijn boterhammen zelf te bereiden met behulp van een smeerplankje. Belangrijk is dat ik enkel bruin brood mag eten, zodat er niet te veel geruzie is in mijn buik. Mocht er daar toch een gevechtje uitbreken, ben ik wel behoed dankzij de uitvinding van het pamperbroekje. Geef me dan zeker ook geen kiwi, want dan loopt het wel eens mis.
Ik probeer vooruit te denken, maar denk natuurlijk ook wel eens terug aan vroeger. Ik kreeg in 2017 een beroerte. Dit was niet te voorzien. Hierdoor werkt de linkerkant van mijn lichaam niet goed meer mee en heb ik neglect. Dit wil zeggen dat ik één kant onbewust niet meer waarneem. Ik mis mijn vrouw, die overleden is, en ook mijn hondjes en papegaai die ik heb moeten afstaan toen ik in UNIE-K De Waaiberg belandde. Het is dan ook reuze dat ik naar de papegaaienopvang ben gaan kijken samen met de begeleiding. Als hier een hondje op bezoek komt, ben ik heel enthousiast en denk ik terug aan mijn maltezertjes.
Foto's van Mieke Gunst.
Dit verhaal hoort bij de fototentoonstelling ‘Portretten van UNIE-Ke personen’. Deze tentoonstelling toont artistieke foto’s en aangrijpende verhalen van personen die een hersenletsel hebben. Confronterend en adembenemend tegelijkertijd. De oorzaak van zo’n hersenletsel kan een ziekte of een ongeluk zijn. Vaak leidt dit tot een onomkeerbare breuk in iemands leven waarbij hulpverlening een noodzaak wordt. Dit is zeer ingrijpend. Voor de persoon zelf, maar ook voor zijn of haar omgeving. En toch staan we er zo weinig bij stil dat het iedereen kan overkomen.
Daarom slaan UNIE-K en de Academie Deeltijds Kunstonderwijs Brugge de handen in elkaar om de verhalen van mensen met NAH te vertellen.
De tentoonstelling reist heel West-Vlaanderen rond. Meer op uniek.org/portrettenvanuniekepersonen.
Ander nieuws
Charlotte in VRT-programma Gewoon Buitengewoon
Nieuw nummer: UNIE-K PUBLIEK
Opkomende evenementen
